A batalla de Verdún

A batalla de Verdún, de febreiro a decembro de 1916, foi un dos principais combates bélicos da Primeira Guerra Mundial, librado entre forzas alemanas e francesas nas proximidades da cidade francesa de Verdún. Planeada como unha sangría do exército francés; finalmente, foino para ambos contendentes. Verdún, situada na cima duns outeiros, desde a que se divisaba o río Mosa, no extremo oriental da liña de trincheiras francesa; foi practicamente desprovista de artillería e soldados nos meses previos á batalla, debido a unha nova teoría bélica de defensa: teoría da guerra de posicións. Os alemáns, conscientes da debilidade francesa, lanzaron un ataque artilleiro demoledor. O día 21 de febreiro de 1916, a artillería alemana alargou o tiro e aislou ás primeiras liñas francesas mediante unha barreira de artillería. A infantería tivo que soportar, sen apoio artilleiro o ataque inicial. A infantería alemana, con lanzachamas á espalda continuou a ofensiva arrollando todo o que encontraban ó seu avance. Sen embargo, as previsións do Estado Maior alemán pronto foron desbaratadas pola realidade. No medio da desolación e destrucción os soldados superviventes franceses empezaron a agruparse en centros de resistencia para deter o avance da infantería alemana. Desde febreiro a xullo de 1916, os franceses resistiron palmo a palmo, levando a batalla unha división tras outra, relevándose unhas a outras. O dominio aéreo comezou sendo alemán, pero pouco a pouco foi decatándose polo lado francés. Loitábase en accións encarnizadas locais, limitadas e violentas. Os heroes da batalla non serán só combatentes de fusil e granadas, de baioneta e coitelo, se non tamén, os enlaces, os telefonistas e os furrieles alemáns ou os homme-soupe franceses que arriescaban e perdían as súas vidas para levar auga e víveres ás primeiras liñas. Será tamén a batalla dos relevos, dos reforzos decimados pola metralla. Foi unha batalla de posicións, trincheiras e loita corpo a corpo con baionetas; a artillería desempeñou un papel importante xunto coas unidades de abastecemento. En decembro de 1916, tras nove meses de combate ininterrumpidos as pérdidas eran, en cada campo, da orde de 500,000 mortos, desaparecidos e feridos graves, que morrían nos hospitais de retaguardia. O resultado estratéxico era practicamente nulo: en decembro, franceses e alemáns encontrábanse moi cerca das posicións que ocupaban cando se iniciou a ofensiva. Nunca na historia da humanidade se derramou tanto sangue, loitouse tan ferozmente por uns kilómetros de outeiros e barrancos.

Uxía Gómez Méndez